Prolog

Ostatnie promienie zachodzącego słońca, rzucały długie cienie na posadzkę i ściany jednej z komnat Orlego Gniazda. W oddali rozprzestrzeniał się cudowny widok na Dolinę, który podziwiała niemal codziennie. Przymykając delikatnie powieki, wysunęła twarz do zachodzącego słońca, aby tego dnia jeszcze raz poczuć jego przyjemne ciepło na skórze.

 Były to ostatnie takie dni, podczas których mieszkańcy krainy mogli się nacieszyć ciepłymi promieniami słonecznymi.

Nadchodziła zima. Dla niektórych wciąż trudne do uwierzenia było, że zdanie, będące dewizą Starków było tak naprawdę proroctwem tego, co miało nastąpić niedługo. Zima była blisko. Dało się już czuć chłód i ziąb nadchodzący z północy, a to był dopiero początek. Najgorsze dopiero miało się stać.

Poderwała się lekko, na dźwięk gwałtownie otwierających się drzwi komnaty. Siedząc na marmurowej ławce ustawionej na niewielkim tarasie, zerknęła przez ramię na idącego w jej stronę mężczyznę. Po sposobie jego chodu i twarzy, zrozumiała, że jest wielce czymś poruszony. Strażnik zatrzymał się tuż przy niej i skłoniwszy głowę wyciągnął lekko drżącą dłoń, z której wystawał zwitek pergaminu.

-Co to jest, Walterze?- Dziewczyna spojrzała pytająco na mężczyznę, niepewnie odbierając od niego list.- Walterze!- poniosła nieco głos, kiedy tamten nie odpowiedział.

Wyprostował się w końcu przemawiając, ale nie patrzył na twarz swojej pani, tylko gdzieś ponad jej głowę, wbijając wzrok w kamienny mur.

-Wieści z Muru, moja Pani. Pański kuzyn… Jako pierwszy zwiadowca, wraz ze swoją eskortą wyruszył za Mur. Niestety wieści po nim zaginęły.- Przerwał na moment i powrócił do twarzy lady Mirabell. Była taka młoda, lecz teraz wydawała się jakby w mgnieniu oka przybyło jej lat.- Ale to nie jedyna zła wiadomość.- dokończył.

Mirabell zaciskając usta, bez słowa zerwała naruszoną już pieczęć i powoli zaczęła czytać treść listu. Z każdym przeczytanym słowem, zmarszczki na jej czole zaczęły się powiększać, a usta wykrzywiły się w grymasie.

-Ciemne skrzydła, mroczne wieści- szepnęła do siebie. Zaś nieco głośniej wypowiedziała te słowa:

-Każ osiodłać konie!

Wstała, ściskając w delikatnej dłoni pergamin. Zrobiła krok do przodu, patrząc na coraz to mniej widoczne słońce. Powoli robiło się ciemno. Wiedziała, że postępuje zbyt pochodnie, ale traktowała swojego kuzyna niemal jak brata. Musiała dowiedzieć się czy faktycznie zginął czy może tylko zabłądził szukając drogi powrotnej.

-Lady, nie wiem czy to…

-To rozkaz.- przerwała, nie dając mu dokończyć zdania i obdarzyła go gniewnym spojrzeniem, pod którego wpływem poczuł się zupełnie bezradny.

-Jak sobie życzysz, Pani.- skłonił się lekko i szybko wyszedł z komnaty, pozostawiając Mirabell sam na sam ze swoimi myślami.

❅

Witam! Oto moje kolejne opowiadanie. Publikowałam je już wcześniej, ale pomyślałam, że zacznę od nowa, dopracowując je bardziej. 
Liczę na Wasze opinie.

Pozdrawiam.